ดนตรีในสวน

ผ่านไปสามสัปดาห์แล้ว สำหรับงานเทศกาลดนตรีในสวน งานเทศกาลดนตรีดีๆ แบบฟรีๆ ที่จะหาดูในเมืองไทยไม่ได้ง่ายนัก ซึ่งจะจัดขึ้นภายในสวนลุมพินีในช่วงหน้าหนาวของทุกปี โดยปีนี้จัดเป็นปีที่ 13 แล้ว ก็ต้องขอขอบคุณ BSO ด้วย ที่มาเล่นดนตรีดีๆ ให้ฟัง

แต่สิ่งหนึ่งที่รู้สึกเสียดายมากๆ ก็คือ การที่งานดีๆ แบบนี้ขาดการประชาสัมพันธ์ คนที่ไปดูอยู่แล้วก็คือคนหน้าเดิมๆ หรือไม่ก็ผู้คนที่แวะผ่านไปแถวสวนลุมพินีพอดี ผู้คนวงนอกแทบจะไม่มีใครทราบเรื่องราวของเทศกาลดนตรีๆ แบบนี้เลย ซึ่งผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทาง กทม. ไปทำอะไรอยู่ หรืออาจจะคิดว่า แค่นี้ก็คนฟังเต็มลานแล้ว ประชาสัมพันธ์ไปมากกว่านี้ เดี๋ยวจะไม่มีที่ให้ดูให้ฟังกันอีก

     
ท่านใดที่ว่างๆ ก็แนะนำนะครับ สำหรับปีนี้ยังไม่จบ ยังมีในเดือนมกราคมอีก โดยจะแสดงทุกวันอาทิตย์ ตั้งแต่ 5 โมงเย็นเป็นต้นไปครับ เริ่มแสดงอีกครั้งวันอาทิตย์ที่ 8 มกราคม และไม่ต้องห่วงว่า เป็นวงออร์เคสตร้าแล้ว จะต้องปีนบันไดหรือมานั่งตัวเกร็งฟังแต่อย่างใด เป็นการแสดงในบรรยากาศสบายๆ เป็นกันเองครับ โดยจะมีทั้งนักร้องรับเชิญมาร่วมร้อง ผสมผสานกับการบรรเลงเพลงของ BSO (Bangkok Symphony Orchestra)

ไหนๆ ก็เขียนถึงวงออร์เคสตร้าแล้ว ก็ขอนอกเรื่องนิดนึงละกัน พอดีได้ไปค้นข่าวๆ เก่าๆ ก็เลยเจอข่าวที่เทศบาลกรุงโซล มีแผนจะสร้างวงออร์เคสตร้าให้เป็นวงชั้นนำของโลก อ่านแล้วก็ได้แต่อิจฉาจัง ทำไมคนไทยถึงไม่ค่อยมีงานศิลปะให้เสพกันเลยเน้อ

คำคม วาทะเด็ด ของคนดัง

“The beginning is the most important part of the work.”
  Plato

“Hope is a waking dream.”
  Aristotle

“If God did not exist, it would be necessary to invent him.”
  Voltaire

“The gods help them that help themselves.”
  Aesop

“He who knows does not speak. He who speaks does not know.”
  Lao-tzu

“The weak can never forgive...
  ... Forgiveness is the attribute of the strong.”
  Mahatma Gandhi

“Forgive your enemies, but never forget their names.”
  John F. Kennedy

“I don't believe in a government that protects us from ourselves.”
  Ronald Reagan

“The price of greatness is responsibility.”
  Sir Winston Churchill

“While the State exists, there can be no freedom.
  When there is freedom there will be no State.”
  Lenin

“Love all, trust a few. Do wrong to none.”
  William Shakespeare

E-Mail Time Capsule

เป็นโครงการของ Forbes.com ที่ให้ผู้คนเข้าไปส่งอีเมล์ถึงตัวเอง โดยสามารถตั้งเวลาให้ส่งกลับได้ยาวนานถึง 20 ปี ครับ

From Oct. 24, 2005, to Nov. 30, 2005, Forbes.com collected over 140,000 letters that our readers wrote to themselves. And now we're setting out to deliver them up to 20 years later.

The project, which we called an "E-mail Time Capsule," was part of our special report on Communicating, and was designed as an experiment to allow readers to communicate with their "future selves."

Nearly a third (32%) of the messages submitted are scheduled to be delivered just one year from now. But many of our readers hope to communicate over much longer time frames: 15% chose three years, 18% chose five years, 16% chose ten years, and 19% will wait two decades to get their message.

Preserving a physical time capsule is simple: Just shove it in the dirt, and forget about it. But the process gets a lot more complicated when you're trying to store something digitally.

Simply scheduling an e-mail for future delivery is pretty easy--just a matter of writing it and setting a send date in the future. Some e-mail clients will do it for you, and small Web sites like futureme.org will take over the task as well. But once your message is written and waiting to be sent, all kinds of things can happen to prevent delivery, particularly if you're going to be waiting for decades.

You could protect the data on some physical medium, like a CD or magnetic tape. But we're not just storing messages in a box. We're saving e-mails, so we need the messages online, along with a mechanism to actually send them.

So how did we do it? Obviously we can't 100% guarantee that our program will work, but we vastly increased the odds by using the same strategy that helps the Internet up and running--redundancy.

Even though Forbes magazine has been around for 85 years, and Forbes.com for a decade, we can't just assume that the company will be around in another 20 years--or that a database and application will be safe sitting on our servers for that long. But we can be fairly certain that if several different entities are charged with storing and potentially sending our e-mails, at least one of them will come through. So we decided to recruit two very different kinds of partners to help with this effort.

The first, Codefix Consulting, is a small technology consultancy based in Sleepy Hollow, N.Y. Its president, Garrison Hoffman, wrote the e-mail time capsule application and designed the database that will store the messages, so we know he has the expertise to keep it running. He can also adapt the software to work on any new networks and computers that might come online in the future. By asking him to contribute, we're vesting our hopes in the entrepreneurial model of getting things done--by making the time capsule one individual's personal project, they'll be less likely to forget about it or abandon it.

For our second partner, we decided to go in the opposite direction, and choose a multibillion-dollar international corporation. The hope here is that a huge business can provide the support and expertise needed to keep our project going, and that it will survive in institutional memory--even if the employee in charge of it today drops the ball, someone else will pick it up.

We chose Internet giant Yahoo! to take over the responsibility. Yahoo! has the savvy to shepherd our time capsule through whatever technological changes occur over the next 20 years. And their business is big enough and strong enough that we feel they're probably going to be around for a long time to come.

On Nov. 30, 2005, we sealed the time capsule, and copies of the application and data are now saved at Yahoo! and at Codefix Consulting.

But the job's not over. We don't want you to get two copies of your e-mail if both applications stay up and running. So we've designed the software to keep the partners in touch with each other over the Internet. Once a year, a few days before that year's messages are set to go out, the application running on Codefix servers will send a message to Yahoo!, letting them know it's up and running, and that it's ready to send the e-mails. Once they get that message, Yahoo! will stand down, and won't send duplicates.

But if something happens to the Codefix server and that message doesn't get sent, the other two partners know something is wrong. Yahoo! will then take over the year's mailings. All this happens automatically, so human intervention isn't needed.

There's still one weak link in the equation: What if you're using a different e-mail address in five, ten or 20 years? Well, if that happens, you're not getting your message. But we encouraged submitters to use e-mail addresses that they thought they'd keep for a while, and from a provider which isn't likely to disappear, such as Yahoo!, Microsoft or Google. We believe that enough people are maintaining permanent personal e-mail addresses that many of our long-term messages will get delivered with no problems.

Will the entrepreneur, the media company and the Internet giant be able to pull this project off? You'll find out the answer in 20 years.

เป็นโครงการที่สนใจทีเดียว เสียดายที่หมดเขตการเข้าร่วมไปซะแล้ว

Thailand Creative & Design Center (TCDC)

วันนี้ได้มีโอกาสไปแวะชม ศูนย์สร้างสรรค์งานออกแบบ (สคบ.) หรือ Thailand Creative & Design Center (TCDC) ที่ตั้งอยู่ ณ ห้างสรรพสินค้าเอ็มโพเรี่ยม ชั้น 6

สำหรับศูนย์ฯ แห่งนี้ ผู้ที่จะเข้าไปใช้บริการได้ จะต้องเสียค่าสมาชิกรายปี ถ้าเป็นบุคคลธรรมดาก็ 1,200 บาท/ปี นะครับ แต่ครั้งแรกเลย ทางศูนย์ฯ ให้ลองเข้าไปใช้บริการได้ฟรีครับ โดยใช้บัตรประชาชนไปแลกบัตรสำหรับเข้าศูนย์ฯ ได้เลย แต่ถ้าเป็นนักเรียน นักศึกษา หรือว่าข้าราชการ ค่าบริการรายปีจะอยู่ที่ 600 บาท

ที่ศูนย์ฯ แห่งนี้จะเน้นหนังสือทางด้านศิลปะและการออกแบบเป็นหลักครับ โดยสามารถดูรายละเอียดต่างๆ รวมถึงรายชื่อหนังสือที่มี ได้ที่ www.tcdc.or.th และภายในศูนย์ฯ ยังมีเครื่องคอมพิวเตอร์ให้ใช้บริการด้วย ทั้งแมคอินทอชและวินโดวส์ครับ

สำหรับการตกแต่งภายใน เหมาะสำหรับการเข้าไปใช้บริการอย่างยิ่งครับ สวยงาม สะดวกสบาย มีเครื่องคอมพิวเตอร์อย่างดีให้ใช้ เวลาทำการก็เปิดตามห้างสรรพสินค้าเลย ยกเว้นวันจันทร์ที่ปิด

ถ้าท่านใดสามารถไปใช้บริการได้บ่อยๆ ค่าบริการ 1,200 บาท/ปี นั้น ไม่แพงเลยเมื่อเทียบกับสิ่งที่จะได้รับ แต่สิ่งหนึ่งที่ผมรู้สึกแปลกๆ ตอนสอบถามข้อมูลการสมัครเป็นสมาชิกกับเจ้าหน้าที่ของทางศูนย์ฯ ว่าจะสามารถยืมหนังสือออกมาได้หรือไม่

เจ้าหน้าที่ “ไม่ได้ค่ะ แต่สามารถ copy ได้ ทางเรามีเครื่อง xerox ไว้ให้บริการ”

ถึงว่าตอนอยู่ในศูนย์ฯ แรกๆ ก็งงที่เห็นคนเอากล้องดิจิตอลออกมาถ่ายรูปกันเยอะแยะ ไม่ได้ถ่ายสถานที่นะครับ แต่ถ่ายภายในแต่ละหน้าของหนังสือเลย ที่แท้...ยังงี้นี่เอง

ทางศูนย์ฯ กำลังจะเน้นให้คนไทยมีความสามารถทางด้านการออกแบบมากขึ้น จนลืมเรื่องทรัพย์สินทางปัญญาหรือเปล่า?

ผมว่าทางศูนย์ฯ น่าจะซื้อหนังสือปกเดียวกัน มาหลายเล่มหน่อย แล้วเปิดให้บริการยืมได้ แบบนี้น่าจะเป็นผลดีทั้งคนอ่าน และคนทำหนังสือ ไม่ใช่ซื้อมาเล่มเดียว ไม่ต้องยืม แต่ใช้ copy เอา แบบนี้คนเขียน คนทำหนังสือดีๆ ก็หมดกำลังใจกันพอดีน่ะซิครับ หรือว่าถ้ากลัวหนังสือจะหาย เพราะมันแพง ก็เก็บค่าประกันความเสียหาย แบบห้องสมุดมารวยก็ได้ครับ (ซึ่งความจริงเก็บค่าบริการรายปีแล้ว ค่าประกันความเสียหายก็ไม่น่าจำเป็น ที่ห้องสมุดมารวยต้องเก็บค่าประกันความเสียหาย เพราะเปิดให้บริการประชาชนฟรีครับ)

คุณๆ มีความคิดเห็นยังไงกันครับ?

FireFox 1.5

ปัญหาภาษาไทยจะหมดไป เมื่อท่านใด FireFox เวอร์ชั่น 1.5 :o)

หลังจากที่ประสบพบปัญหาในการใช้ FireFox เวอร์ชั่น 1 (แต่จำไม่ได้ว่าเป็น 1.0 หรือ 1.0.x เท่าไหร่) ในการเข้าไปอ่านเว็บไซต์ภาษาไทยบางเว็บ รวมถึงใน blogspot.com นี้ด้วย ทำให้อ่านบล็อกของบางท่านได้ยากเหลือเกิน จนต้องแก้ไขไว้ตามบทความที่โพสต์ในวันที่ 18 ต.ค.

จนมาบัดนี้ ได้ฤกษ์ดีลงเครื่องและโปรแกรมใหม่หมด เลยได้โอกาสลอง FireFox ตัวเวอร์ชั่นล่าสุด คือ 1.5 และแล้วปัญหาที่เคยประสบพบเซ็งมานานเรื่องภาษาไทย ก็ถูกแก้ไขเรียบร้อยแล้ว ดีใจจังเลย จะได้อ่านบล็อกของหลายๆ คนผ่านเจ้าจิ้งจอกไฟได้สักที

แต่ว่า ... ปัญหาเล็กๆ น้อยๆ เช่น การตัดประโยค การตัดบรรทัด ยังเป็นอยู่นะครับ แต่ก็เอาน่ะ แค่นี้ปัญหาเล็กๆ

มองโลกในแง่ดี

ไปอ่านเจอมาในมติชน สุดสัปดาห์ ฉบับวันที่ 2 ธันวาคม 2548 (ฉบับที่ 1320) ในคอลัมน์ฟาสต์ฟู้ดธุรกิจ โดยคุณหนุ่มเมืองจันท์ เป็นเรื่องราวดีๆ ที่สอนให้เรามองโลกในแง่ดี โดยเฉพาะเรื่องแรก ผมชอบมากๆ เลย และก็เชื่อว่าคนส่วนใหญ่ก็เป็นแบบนั้นด้วยครับ

วันหนึ่ง ผมได้รับบทความแปลสั้นๆ ชิ้นหนึ่งจาก "ตี้" ธิดารัตน์ เจริญชัยชนะ นอกจากเป็น "ดีเจ." เป็นอดีตนางเอกภาพยนตร์ "ตี้" ยังเป็นนักแปลของสำนักพิมพ์มติชน ที่สำคัญ เธอเป็นภรรยาของ "บัวไร" เจ้าของ "เรื่องสั้นประจำส้วม" ที่เคยโด่งดังใน "มติชนสุขสรรค์" วันอาทิตย์

"ตี้" กับ "บัวไร" ส่งมอบบทความชิ้นนี้ให้ผมตอนที่ไป HAPPY BOOK DAY ที่เชียงใหม่ พร้อมโน้ตสั้นๆ ว่ากำลังอ่านหนังสือเล่มหนึ่งซึ่งเป็นการรวบรวมเรื่องราวดีๆ ในวัยเด็ก “ระหว่างอ่านนึกถึงพี่ตุ้ม ก็เลยพยายามแปลสุดฤทธิ์ ส่งมาให้เผื่อว่าพี่จะเอาไปหากินได้ค่ะ”

ช่างเป็นน้องที่น่ารักจริงๆ ความจริงผมอ่านแล้วอยากเก็บไว้เฉยๆ แต่ "ตี้" บังคับว่าต้องนำมาหากิน เฮ้อ ก็เลยจำใจ ดังนั้น จึงขอเริ่มการทำมาหากิน ณ บัดนี้

เรื่องที่ "ตี้" แปลเป็นเรื่องดีๆ ของเด็กผู้ชายคนหนึ่ง เขาเริ่มต้นเรื่องว่า “หลายครั้งในชีวิต...ไม่ใช่ใครอื่นหรือเหตุการณ์ที่อยู่เหนือการควบคุมหรอกที่ทำให้ชีวิตคุณดูเหมือนไร้ทางออก หากเป็นทัศนคติของคุณเองต่างหากที่เป็นตัวการใหญ่”

เรื่องนี้เป็นเรื่องจริงของเด็กผู้ชายคนหนึ่งในประเทศกานาครับ วันหนึ่งในวิชาภาษาอังกฤษ ครูยกกระดาษสีขาวแผ่นใหญ่ขึ้นมา กระดาษแผ่นนี้มีจุดสีดำเล็กๆ อยู่จุดหนึ่งที่มุมล่างด้านขวาของกระดาษ

“เด็กๆ พวกเธอมองเห็นอะไรบ้าง” ครูชี้ไปที่กระดาษ

“จุดสีดำ” พวกเด็กตะโกนตอบพร้อมกัน

คุณครูยิ้ม นิ่งไปสักครู่หนึ่งก่อนตั้งคำถาม “ทำไมไม่มีใครสักคนเห็นสีขาวของกระดาษ” เธอตั้งคำถาม “พวกเธอมองเห็นแต่เพียงจุดสีดำเล็กๆ”

แล้วคุณครูก็สอนมุมมองใหม่ให้กับนักเรียน “นี่คือ สิ่งที่แย่มากของธรรมชาติมนุษย์ ไม่มีใครมองเห็นด้านดีและภาพในมุมกว้างของสิ่งต่างๆ เลย ขอให้พวกเธออย่าใช้ชีวิตที่เหลือกับทัศนคติแบบนี้เป็นอันขาด”

นี่คือ บทเรียนที่ยิ่งใหญ่ที่สุดบทหนึ่งของเด็กชายคนนี้ เป็นบทเรียนจาก "กระดาษสีขาว" และ "จุดสีดำ" มันดูเหมือนเป็นเรื่องเล็กๆ แต่มันทำให้มุมมองของเด็กชายคนหนึ่งต่อโลกใบเดิมเปลี่ยนไปจากอดีตอย่างสิ้นเชิง

ครับ เด็กชายคนนี้ชื่อ "โคฟี่ อานัน" เลขาธิการสหประชาชาติคนปัจจุบัน



ในอบรมครั้งหนึ่ง พระไพศาล วิสาโล ที่ผมชอบนำเรื่องของท่านมาหากินเป็นประจำได้ตอบข้อซักถามจากผู้ที่อบรม 2 คน คนหนึ่งเป็นคนรักสุนัขมาก รักขนาดชงโอวัลตินให้กิน ดูแล "เจ้าเล็บงาม" เป็นอย่างดี

มุมคิดของเขาต่อหมาไม่เหมือนกับคนอื่น เขาคิดว่าเจ้าหมาตัวนี้ชาติก่อนคงทำกรรมไว้เยอะจึงเกิดมาเป็นหมา ไม่เกิดมาเป็นคน คนโชคดีอย่างเขาจึงควรจะเอื้ออาทรให้ความรักแก่มัน และเพื่อให้ชาติหน้าเจ้าหมาตัวนี้จะได้มีโอกาสดีๆ ในชีวิตบ้าง เขาจึงพาหมาไปฟังเทศน์เป็นประจำที่วัด ผู้คนที่พบเห็นกลับมองว่าเขาเป็นคนมีกรรม มีหมาเป็นเจ้ากรรมนายเวร จึงต้องรับใช้หมา

ผู้เข้าอบรมอีกคนหนึ่ง แม่ยายเป็นอัมพฤกษ์ เขาจึงรับมาอยู่ด้วยที่บ้าน ไม่นานภรรยาโชคร้ายประสบอุบัติเหตุรถชนจนเป็นอัมพาต ทุกวันนี้เขาจึงต้องดูแลภรรยาและแม่ยายเป็นประจำทุกเช้าเย็น

แม้ภาระจะหนักอึ้งเมื่อเทียบกับคนทั่วไป แต่เขาก็มีความสุขที่ได้ดูแลคนที่เขารักทั้ง 2 คน แต่ช่วงที่ผ่านมาเขากลับได้ยินแต่เพื่อนๆ บอกว่าเขาเป็นคนมีกรรม ต้องดูแลคนเจ็บถึง 2 คน ชีวิตในชาตินี้คือการชดใช้กรรมในอดีต

พระไพศาลได้ฟัง 2 เรื่องนี้แล้วก็บอกกับคนแรกว่าสิ่งที่เขาทำนั้นคือการแสดงความเมตตาต่อสัตว์ ทำดีกับสัตว์เพื่อหวังให้สัตว์ได้รับผลบุญ เมื่อทำด้วยความเมตตา ทำด้วยความรู้สึกที่เป็นสุข “แล้วอย่างนี้จะเรียกว่าชดใช้กรรมได้อย่างไร ”

ส่วนคนที่สอง พระไพศาลบอกว่าสิ่งที่เขาทำนั้นคือการทำความดี ดูแลคนป่วยที่ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ให้มีความสุขสบายตามอัตภาพ“ท่านมีเมตตาและได้ลงแรงยอมลำบากเหนื่อยยาก” พระไพศาลกล่าว “อาตมาไม่เข้าใจว่าทำไมจึงเรียกการลงแรงทำความดีว่าการชดใช้กรรม”

เป็น "คำถาม" ที่สร้าง "มุมใหม่" ให้กับหลายคน



อีกคนหนึ่งเป็นนักปั่นจักรยานทีมชาติ ชื่อ "ประจักษ์" ผมเคยสัมภาษณ์เขาเกี่ยวกับเรื่องการต่อสู้กับความเหนื่อยล้าของร่างกาย "ประจักษ์" เคยไปแข่งที่ต่างประเทศ ความฮึดและอึดของเขาเป็นที่ยอมรับของเพื่อนๆ

เขาเคยเป็นตะคริวที่ขาขณะที่ปั่นจักรยานทางไกล รู้ไหมครับว่า "ประจักษ์" ทำอย่างไร

เมื่อแรงขาของเขาไม่มี เขาก็ใช้มือช่วยกดขาเพื่อส่งแรงให้จักรยานเคลื่อนที่ไปข้างหน้า ทำอย่างนี้ไปเรื่อยๆ

“ไปได้ไกลเท่าไร” ผมถาม

“ไม่เท่าไรหรอกครับ” เขาตอบ “ประมาณ 10 กว่ากิโลเอง”

เฮ้ย...10 กว่ากิโลเมตรเนี่ยนะ ขนาดขาไม่เป็นตะคริว ไม่รู้ว่าผมจะปั่นถึงหรือเปล่า แต่เจ้านี่ใช้มือช่วยกดขาที่เป็นตะคริวสามารถปั่นจักรยานไปได้อีก 10 กว่ากิโลเมตร สมควรแล้วที่พี่เพื่อนน้องจะชมนักว่าไอ้คนนี้หัวใจเกินร้อยจริงๆ

นึกดูสิครับ ยามที่เราเหนื่อยและหมดแรง การที่จะทำให้เราฮึดสู้ได้คงมีเพียงอย่างเดียว คือ "กำลังใจ" แต่ปัญหาคือเราจะสร้าง "กำลังใจ" ให้เกิดขึ้นมาได้อย่างไร "ประจักษ์" มีเคล็ดลับในการสร้างเสริม "กำลังใจ" ให้เกิดแรงฮึดสู้กับความเหนื่อยล้าอย่างไรรู้ไหมครับ

ช่างง่ายอย่างไม่น่าเชื่อ “ผมมองแต่ข้างหน้า” เป็น "คำตอบ" สั้นๆ ของ "ประจักษ์"

เขาจะไม่เหลียวกลับไปมองเส้นทางผ่านมา สายตาจะเพ่งไปยังทางที่เหลือข้างหน้า มองแต่อนาคต นึกแต่เป้าหมาย และหนทางที่เหลืออยู่ สร้าง "กำลังใจ" จากระยะทางที่หดสั้นลงจากการลงแรง แม้บางช่วงตอนที่ขึ้นเขาสูงชัน ระยะทางจะค่อยๆ ลดลงไปแค่ทีละล้อ-ทีละล้อก็ตาม

ครับ...มองแต่ข้างหน้า คิดอย่างมี "ความหวัง" และเชื่อว่าเราทำได้ แค่นี้ก็ถึงเส้นชัยแล้ว

หวังว่าคงได้ทำให้หลายๆ ท่าน ได้มองในโลกในมุมที่แตกต่างบ้างนะครับ

ผมขอประท้วงครับ !!

ท่านประธานที่เคารพครับ ..

ผมบางกอก สมาชิกชาวบล็อก ขอใช้สิทธิ์ในฐานะแฟนประจำของบล็อกแห่งหนึ่ง ผมขอประท้วงท่าน "สรุจ" ในฐานะที่ทำให้แฟนประจำ ต้องรอแล้วรออีก สร้างความผิดหวังให้กับกระผมเป็นอย่างมาก ผมขอใช้สิทธิ์ที่ท่านเคยพาดพิงชื่อผมไว้ในบล็อก ขอให้ท่านมาอัพเดทบล็อกอย่างด่วนที่สุดด้วย

หากท่านยังไม่รีบอัพเดทบล็อกภายในวันนี้ ผมจะยื่นเรื่องสู่ศาลปกครองบล็อก, คณะกรรมการกำกับกิจการบล็อก, คณะกรรมการกฤษฏีกาบล็อก เพื่อให้พิจารณาตัดท่านสรุจ ออกจากการเป็นสมาชิกภาพชาวบล็อกต่อไป

สำหรับท่านใดที่เห็นด้วยกับกระผม กรุณาช่วยลงชื่อไว้ที่ด้านล่าง เมื่อครบห้าหมื่นชื่อแล้ว กระผมจะได้ยื่นเรื่องดำเนินการถอดถอนท่านสรุจต่อไป

ด้วยความเคารพครับท่านประธาน